روستای طنجور - امامزاده یوسف (ع)

سال نود و پنج در عاشورای حسینی، حماسه ای پر شور تر از سالهای گذشته در نقاط مختلف (شهر و روستا) ایران اسلامی به نمایش گذاشته شد.

روستای طنجور با مهمانداری روستاهای، کیدان، طبریجان، کپر جودکی، سراب امسال حماسه حسینی را با شور و شعوری کامل در جوار امامزاده یوسف(ع) را برگذار نمودند.

در روز شنبه بیست و نهم خرداد ماه برابر دوازدهم ماه مبارک رمضان با پرت کردن ته سیگار یک عابر سهل انگار، علف های خشک بین درختان امامزاده،  آتش می گیرند، در نتیجه این آتش سوزی چند درخت در کنار قبرهای شمال امامزاده در آتش سوخت.

در پی سهل انگاری دیگری در روز چهارشنبه دوم تیر ماه چندین هکتار از زمینهای زیر کشت گندم و جو روستای طنجور طعمه حریق می شود و به چند خانوار روستا، ملیون ها تومان ضرر وارد می شود. 

دهم محرم روز عاشورا بود. یک فکر سالها ذهنم را به خود مشغول ساخته بود. امامزاده یوسف (ع) که به امامزاده بابا یوسف (ع) معروف است. بنا به روایتهایی این امامزاده زرگوار حدود هزار سال است که در نزدیکی روستای طنجور در خاک آرمیده است. امامزاده ای که نسبش به امام موسی بن جعفر امام هفتم(ع) شیعیان می رسد. این امامزاده بزرگوار خیلی مظلوم واقع شده است، هم از طرف متولیان دولتی و هم از طرف متولیان ملتی روستای طنجور مورد بی مهری قرارگرفته است. بطوریکه نه سردربی دارد که نام آن بزرگوار نوشته شده باشد و نه تابلویی که نام امامزاده را نشان دهد. هرچند بین اهالی روستای طنجور و روستاه های همجوار مورد اکرام، عزت و احترام است، ولی صحن آن بزرگوار، محل قبور متوفاهایی کسانی است که  متاسفانه بدون اینکه به مسائل شرعی آن، مانند مالکیت صحن توجه نمایند در صحن امازاده دفن شده اند. چند سال پیش درختهای توتی که در حیاط امامزاده بود بریدند و فروختند بدون اینکه از جانب متولیان صاحب قبور داخل امامزاده و یا اهالی روستای طنجور واکنشی نشان داده شود.

با این واقعیتها یک نوع محرکی در درونم ایجاد شده بود، که ناخودآگاه فکر و ذهن مرا به سوی امامزاده می کشاند، با این زمینه فکری روز عاشورا سال 1392 تصمیم گرفتم به احیای محیط بیرون امامزاده بپردازم، محیط بیرون صحن را نقشه برداری نموده و نقشه ای برای آن کشیدم و یک نسخه آنرا تحویل ارشاد دادم. چند بار به اداره اوقاف شهرستان بروجرد خدمت حجت الاسلام گودرزی رئیس اداره رفتم و تقاضای همکاری و همیاری نمودم، قول بازدید از محل را دادند ولی به وعده عمل ننمودند، نه آمدند، نه همیاری نمودند. هدف از این کارعبارت بود از1-  از بین بردن بی نظمی در دفن متوفای اهالی روستای طنجور و دیگر افرادی که مردگان را در جوار امامزاده دفن می کردند. امکان داشت حیاط و مسیر ورودی امامزاده را قبرها پرکنندو راه عبور مردم را به زیارت ببندند،  بی تفاوتی سازمان اوقاف، دهیاری، شورای روستا کاملا مشهود بود. با جدول گذاری جلوی این بی نظمی گرفته شد. 2 - با از بین بردن درختهای امامزاده، امامزاده ای که زمانی محل زوار از سایر نقاط بود. سرسبزی و شادابی خود را از دست داده بود. تصمیم گرفتیم دور قبرستان و حیاط امامزاده درخت کاشته شود. 3- متاسفانه به خاطر بی توجهی  دهیاری، شورای روستا، گوسفندان مهاجرین روستا، جولانگاه اطراف ساختمان امامزاده و قبور شده بود، دیوارکشی حیاط امامزاده یک نیاز اساسی محسوب می شد، ضمن اینکه به خاطر همان بی تفاوتی ها امکان داشت امامزاده بین قبرها محاصره شود و برای زیارت زوار مشکل بوجود بیاید. 4 - در روز عاشورا هیئت های مذهبی چند روستا به خدمت امامزاده می آیند و عزاداری می کنند. در روز عاشورا هم جمعیت زیادی به منطقه امامزاده می آیند و تعداد ریادی شهروندان بروجردی با خودرو به روستای طنجور می آیند تا در عزاداری شرکت کنند. برای اینکه زمینهای اطراف امامزاده توسط مهاجرین غصب نشوند وهم محل خودروه ها تامین شود، نیاز مبرم به جدول گذاری داشت، که به لطف خداوند در حال انجام است.

آقای علی اکبر دهخدا در کتاب لغت نامه گوید: "بروجرد را دار السرور می گفتند." قدمت شهرستان بروجرد را بیش از چهار هزار سال ذکر کرده اند. آقای حسین توکلی در کتاب وجه تسمیه شهرهای ایران جلد اول صفحه یکصد و چهل شش گوید: بروجرد از شهرهای باستانی ایران و قدمت آن بیش از چهار هزار رسال است و از بناهای سلاطین ساسانی بوده است. و آقای مهرالزمان در کتاب، مکانهای جغرافیا صفحه نود و یک می گوید: بروجرد در سابق به اندازه ای اهمیت داشته که برج های فراوان برای حفاظت این شهر داشته است. به همین خاطر مرحوم علی اکبر دهخدا در لغت نامه خود می گوید بروجرد را دارالسرور می گفتند. گمان می رود که تپه طنجور که قلعه طنجور روی آن بنا شده بود، برای حفاظت و دیده بانی بوده است. به دنباله جمله بالا علی اکبر دهخدا در لغت نامه می نویسد: از اهمیتی که داشته و بروجرد دارای آبادیهای فرازنده و دهات برازنده می باشد و یکی از آن آبادی ها طنجور می باشد. آقای دکتر محمد پاپلی در فرهنگ آبادیها صفحه یکصد و شصت و چهار و در کتاب جغرافیا و اسامی دهات کشور اداره کل آمار و ثبت احوال جلد دویم استانهای نه و ده صفحه یکصد و سی و شش و آقای دکتر لطف الله مفخم در کتاب فرهنگ صفحه سیصد و چهار ودر کتاب فرهنگ جغرافیایی ایران استان ششم صفحه دویست و چهل و نه و آقای علی اکبر دهخدا در کتاب لغت نامه صفحه سیصد و بیست و چهار نسبت به اهمیت و ارزش آبادی طنجور مطالب ارزنده و گرانقدری به رشته تحریر در آورده اند و یکی از برازندگی و فرازندگی روستای طنجور بقعه مبارک امامزاده یوسف می باشد و همواره از اطراف و اکناف زائرین گرامی به زیارت بقعه مبارکش مشرف می شوند.

در کتاب فرهنگ جغرافیایی ارتش جلد پنجاه و هشت (خرم آباد) صفحه چهارصد و سی و نه نگاشته: امامزاده یوسف در روستای طنجور از دهستان شیروان دفن گردیده و دارای حرم و صحن گرانمایه می باشد. در کتاب بیست هزار زیارتگاه جهان از کتب خطی آستانقدس رضوی علیه السلام در سیصد جلد، جلد هفتاد و پنج آورده اند: امامزاده یوسف در روستای طنجور شهرستان بروجرد دفن شده و دارای بقعه و حرم می باشد و اهمیت بسیاری داراست و می توان گفت  بقعه آن حضرت از هزار سال می گذرد.

از دلایل و مدارک و قرائن و شواهدی اطلاع حقیقی بدست آمده است که امامزاده یوسف نسب شریفش به حضرت امام هفتم موسی بن جعفر علیه السلام می رسد با واسطه.

 شهدای روستای طنجور در کنار امامزاده بابایوسف (ع) در خواب آرمیده اند.

قسمتی از یکی از برجهای قلعه روستای طنجور

یکی از الطاف الهی  انتخاب رسولان و بعد ائمه معصوم علیه السلام برای هدایت انسانها بوده است. چنانکه خداوند در قرآن می فرماید:"یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُم" ‏ یعنی :ای کسانی که ایمان آورده اید اطاعت کنید خدا را و اطاعت کنید رسول خدا(ص)و اولی الامر از خودتان را. (سوره نساء،آیه59) امامزاده ها از نوادگان امامان معصوم می باشند. و شیعیان همان ارادتی که به ساحت مقدس امام معصوم(ع) دارند به امامزاده ها(ع) نیز دارند.

وجود آرامگاه آنها در هر شهر و روستایی باعث برکت، عزت، احترام، صفا و صمیمیت شده است. قبور آن عزیزان زیارتگاه عام و خاص مردم است. مردم برای دوری از مشغله های زندگی، ساعات و روزهایی را به دیدار یار این عزیزان اختصاص می دهند تا با اکرام و معنویت آن بزرگواران روح و دل، جان خود را شستشو دهند، وبه یک آرامش روحانی برسند.

امامزاده بابا یوسف(ع) روستای طنجور، همانند اجداد بزرگوار خود در بین مردم اهالی روستای طنجور و روستاهای همجوار، مانند: اهالی روستای کیدان، کپرجودکی، طبریجان، زارم، اسدخانی، کاروانه، سراب و. . . دارای عزت و احترام خاصی است، و از آن بزرگوار کراماتی دیده اند و به یاد دارند. روستاهای فوق تا چند سال گذشته مردگان خود را در جوار امامزاده بابا یوسف (ع)دفن می کردند.

وقتی از بروجرد به سمت خرم آباد حرکت می کنی، بعد از طی مسافت پنج کیلومتر و بعد از دانشگاه آیت الله بروجردی(ره) به  جاده آسفالته روستای طنجور می رسی. بعد از انقلاب روستای طنجور توسعه چشمگیری در ساخت مسکن داشته است. تقریبا حدود سالهای 1350به خاطر افزایش جمعیت خانوارها، هر خانواده ای که بزرگتر می شد از قلعه های قدیمی خارج می شد و منزل خود را به خانواده دیگری می فروخت و برای خود خارج از بافت قدیمی خانه جدید می ساخت. لازم به یادآوری است که در زمان ارباب و رعیتی بدون اجازه کدخدا که نماینده مالکین بود هیج رعیت و یا خوش نشینی حق ساخت هیچ بنایی را نداشت. در دهه اول انقلاب بخاطر بالا رفتن رفاه بیشتر مردم منازل قدیمی را رها نمودند و در زمینهای بیرون قلعه برای خود خانه ساختند. بطوریکه هم اکنون فاصله روستا تا جاده اصلی خرم آباد بروجرد به حداقل رسیده است، وقلعه طنجور بطور کلی خالی ازسکنه است..

درسمت جنوب روستای طنجور مقبره امام زاده بزرگواری به نام بابا یوسف(ع) بنا شده است. مقبره قدیم این امام زاده که چندین صد سال عمر داشت و ازخشت خام و با دیوارهای قطور ساخته شده بود. به علت فرسایش و عدم رسیدگی مسئولیت میراث فرهنگی و اداره اوقاف شهرستان بروجرد در دوران ستم شاهی و کم توجهی متولی آن و اهالی روستا سوراخهایی در سقف به وجود آمد، در نتیجه در اوایل انقلاب اسلامی دیوار قدیمی آن را بدون توجه به ارزش میراث فرهنگی آن تخریب نمودند و آنرا دوباره ساختند. در زمانهای قدیم به خاطر اعتقادات اهالی روستای طنجور و روستاهای همجوار مانند: سراب، زارم، اسدخانی، کیدان، کپر جودکی، کاروانه، طبریجان، سونه و چندین روستای دیگرمردگان خود را در پشت مقبره امام زاده دفن می کردند.  

 تپه تاریخی روستای طنجور

 باقی مانده قلعه تاریخی روستای طنجور

تپه طنجور مربوط به دوران‌های تاریخی پس از اسلام است و در شهرستان بروجرد، بخش مرکزی، روستای طنجور واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۵۰۵۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است